Hieke Meppelink

De vier jaargetijden

Gisteren is de zomer ontstaan, zomaar uit het niets, terwijl de winter nog moet komen. Wonderlijk om een beeld te maken dat 'Zomer' heet, terwijl de herfstblaadjes naar beneden dwarrelen. De tijd vliegt, het is alweer november.

Het afgelopen half jaar was extreem druk, met veel uitgaande bewegingen: beelden brengen, beelden ophalen, naar de bronsgieterij in Friesland, exposities inrichten in Leuven, Mariënheem, Nederweert, Laren, Tubbergen, Naarden, Gouda. En ook de muziek roerde zich weer, en daar heb ik intens van genoten: repeteren in Utrecht, concerten met mijn Cameraatjes in Groningen, Goes, Almere, Oegstgeest, Utrecht en Leeuwarden. Dierbaar!

Lees meer >> | 260 keer bekeken

Weerzien met Lenie

Daar stond ze ineens, Lenie Verbrugge! Uit steen gehouwen, als een rots in de branding. Ik vond haar in het prachtige beeldenpark De Havixhorst bij Meppel en stond plotseling oog in oog met haar.

Ach… Lenie!! Ik heb haar vaak getekend en geboetseerd. Ze was een beroemd en zeer geliefd model uit Amsterdam en poseerde meer dan 50 jaar op de vele kunstacademies en bij de vele modeltekenateliers die ons land rijk is. Met haar heldere en volumineuze vormen was ze altijd inspirerend. Toen ze jong was kon ze uren staan. Later veranderde dat in vele liggende poses en moesten we haar wakker maken aan het eind van een sessie. Lenie wist dat je als kunstenaar een ‘vierde wand’ nodig hebt: ze respecteerde de kunstenaar in zijn werkproces en gleed weg in haar eigen wereld, zodat je in alle rust kon tekenen. Na afloop vroeg ze altijd even: “Zo, heb je lekker gewerkt, kind?”.

Lees meer >> | 307 keer bekeken

De Mislukte Droom

De Mislukte Droom

 

Bij sommige projecten zit het mee, bij anderen zit het tegen. Mijn vijverinstallatie "Droom" is er zo één. Ze dansten zo mooi in de bosvijver, maar helaas, het was té mooi om waar te zijn, dromen zijn bedrog.

 

Want na de storm, waarbij een paar boompjes om gingen, kwam er wederom een telefoontje van de beeldentuin. Dit keer was het de zon die roet in het eten gooide. Deze was de afgelopen week zó krachtig geweest, dat mijn dansende droomboompjes veranderd zijn in zielige dweiltjes. Zelfs de treurwilg werd treuriger dan treur.

 

En dus zat er niets anders op. Naar de beeldentuin gereden (bij Steenwijk) en alle dweiltjes uit de vijver gehaald. Einde project? Wel nee! Nieuwe maken!

 

Ondertussen peins ik me suf hoe het kan dat de epoxy zacht is geworden in de zon. Is het de lijmverbinding geweest? Was het een verkeerde mengverhouding? Zijn ze te vroeg uit de mal gelost? Kan de epoxy niet tegen aanraking met het vulschuim? Of is epoxy inderdaad niet zo zonbestendig als ik dacht? Vragen, vragen. Maar zelfs mijn vraagbaak Laurens bij de FormX winkel in Amsterdam had er geen antwoord op.

 

Maar niet getreurd, keep on dreaming!

Gewoon over een andere boeg gooien: geen epoxy meer, maar kunsthars. En bij deze tweede "Droom" is het nu zowaar goud wat er blinkt! En zien jullie die zwarte flessen met die gele dopjes op de werkbank staan? Typisch een gevalletje van 'Tompoes verzin een list'. Dat worden de aanschroefbare contragewichten, gevuld met grind en water, onder elk boompje één. Nee zeg, we laten onze dromen toch niet afpakken door wat weersinvloeden?

 

Maandag weer naar de beeldentuin. Nieuwe boompjes de vijver in!

Met de groeten van de Firma Tusschen Droom & Werkelijkheid.

 

 

 

 

Lees meer >> | 313 keer bekeken

Droom

Meestal weet ik me niet meer te herinneren wat ik 's nachts gedroomd heb. Vroeger, lang, lang geleden, had ik een dromenschriftje naast mijn bed en probeerde ik ze te vangen door gelijk bij het eerste ontwaken in een nog halfdronken slaap-waaktoestand wat steekwoorden neer te krabbelen. Maar zodra de ratio zich ermee ging bemoeien floepten ze weg. Wonderlijk hoe de menselijke geest werkt.

Lees meer >> | 349 keer bekeken

Virga Jesse

En daar is ie dan! Sommige beelden geven zich niet zomaar gewonnen, maar na zes verschillende raamontwerpen en diverse experimenten met glasverf is dit beeld nu voltooid!

Het idee voor dit beeld is ontstaan vanuit het duet 'Virga Jesse floruit' uit het Magnificat van J.S. Bach. Dit duet, voor sopraan en bas, wordt uitsluitend als extra bijlage gezongen in de kersttijd. De vertaling van de eerste zin luidt: de stam (of boom) van Jesse is tot bloei gekomen.

Lees meer >> | 308 keer bekeken

Haarlem Spaarnestad

Op een stralende dag in januari maakte ik voor de zoveelste keer een wandeling langs het Spaarne. De terrassen waren nog steeds gesloten, dan maar een boterhammetje langs het water. Mijn atelier ligt daar niet ver vandaan en het is heerlijk om even een frisse neus te halen. Het was windstil en strak blauw, de huizen weerspiegelden zich in het water en ik realiseerde me dat ik na Gouda hoognodig ook mijn eigen mooie stad moest maken! 

En zo ontstond in de afgelopen maanden dit beeld: Haarlem Spaarnestad. Met daarin de Waag, het Teylers Museum, de Bakenesserkerk en de Grote St. Bavo aan de markt. Toen ik er aan bezig was vertelde een leerling van mij dat de torenspits van de Bakkenessekerk aanvankelijk gebouwd was voor op de Bavo, maar dat deze uiteindelijk te zwaar bleek voor de oude Baaf. Een leuk weetje! Ook in lang vervlogen tijden worstelden ontwerpers met de wetten van de zwaartekracht en bleken sommige ontwerpen gewoon technisch niet te kunnen. 

Ook ik maakte dat mee met dit beeld: ik had de weerspiegeling van de huizen in het water zó flinterdun geboetseerd dat het brons niet wilde doorlopen. Maar niet getreurd, uiteindelijk hebben de mannen van Bronsgieterij Flassh mijn waterspiegeling weten te redden en is het toch nog goed gekomen. En kwam er zelfs nog een kleine bootje op het Spaarne. 

Lees meer >> | 289 keer bekeken

Schatbewaarders

Ik heb iets met voeten, ze lopen als een rode draad door mijn werk heen. Het is een mooie metafoor voor de levensreis die we afleggen, met alle ups en downs die daar bij horen. Even heb ik gedacht om de voetjes in dit beeld ook daadwerkelijk over een grillige vorm te laten lopen. Want zo is het leven, we kennen vele ups en downs. Maar ik kwam uiteindelijk toch uit bij de eeuwigheidswaarde van de cirkel. Tot stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren. We geven het leven als een estafettestokje door. Perpetuum mobile.

 

Hoe dat precies moet, een levensreis afleggen, dat weet niemand. Het is een ketting aan gebeurtenissen en ervaringen. Je komt ergens vandaan en reist ergens naar toe. Bij elke afslag maak je weer keuzes. Soms valt er niks te kiezen. Sommige dingen overkomen je. De mooie dingen wil je koesteren, de pijnlijke ervaringen wil je verwerken en achter je laten. Roeien met de riemen die je hebt, tel je zegeningen, behoud het goede. Het zijn van die typische gemeenplaatsen. Maar toch ook zo waar. Ieder mens verlangt naar een leven in vrijheid. Elk leven heeft een oorsprong. Vrij zijn in gebondenheid met behoudt van het hoede, is dat niet waar ieder mens naar verlangt?

 

We wandelen door de tijd, hollen, rennen, vliegen achter elkaar aan, zijn druk, zoeken en streven. Maar wat zoeken we dan precies? Welke schatten zijn we eigenlijk allemaal aan het verzamelen? En wat blijft er over als we onze ogen sluiten? Wat zijn de innerlijke schatten die we hebben verzameld aan het eind van ons leven?

 

Toen ik dit beeld maakte realiseerde ik me dat als je een beeld Schatbewaarders noemt je wel moeten zorgen dat er ook écht sprake is van een schat. En dus heb ik gekozen voor bladgoud. Met een engelengeduld heb ik zitten vergulden en het bleek een uiterst fijn precisieklusje te zijn, waarbij ik geen kruimeltje wilde verspillen, want het goudboekje dat ik gebruikte bevatte 23,75 karaats Dubbel Torengoud, een bijzondere legering van goud en platina, speciaal voor buitenvergulding.

 

Inmiddels staat het beeld in Beelden in Gees. De gouden bundeltjes blinken in de zon, de tuin staat in volle bloei. Ja, dit voelt heel rijk, ik voel mij een echte Schatbewaardster. Maar de hamvraag blijft: van materiële of van immateriële zaken?

 

www.beeldeningees.nl

 

 

 

Lees meer >> | 456 keer bekeken

De Orenfabriek

Het idee was in een paar seconden geboren, maar de uitwerking heeft maanden geduurd. Zo gaat dat vaak met kunstprojecten. Najaar 2019 zag ik het voor me: ik wilde een ode maken aan het publiek. Ik wilde die zalen vol luisterende oren, die stille aandacht tijdens concerten, vertalen in een boom waarin heldere twinkelende oortjes zouden zweven. En ze moesten licht geven in het donker: glow in the dark. Symbool voor het gevoel dat je hebt wanneer je tijdens zo’n concert wordt opgeladen en ’s nachts nog zachtjes ligt na te gloeien in je bed. Concerten kunnen je soms zo beroeren. Het is alsof het licht weer even aangaat in je zieltje.

Zo ontstond het project ‘De Stille Luisteraar’, niet wetende dat corona kwam en het echt stil werd in de concertzalen. Inmiddels bungelen de lichtgevende oortjes in de grote catalpa boom in Beelden in Gees. Stilte, het ruisen van de wind, zingende vogeltjes.

De realisatie van dit project bleek behoorlijk wat voeten in de aarde te hebben. Inmiddels ben ik al versleten voor orenfetisjist en draait mijn orenfabriek overuren. Al maanden sta ik met een masker op epoxy te mengen in mijn atelier. Die epoxysessies zijn arbeidsintensief en het gaat tergend langzaam, want de oortjes moeten minimaal 2 à 3 dagen uitharden. In de beeldentuin is nu een kleine orenoorlog gaande, want de orendoosjes bij de kassa zijn regelmatig leeg en ze mogen niet uit de boom geplukt worden. Vooral de pastelkleurige oortjes blijken favoriet te zijn bij het beeldentuinpubliek. Wat, uitverkocht? Maar…. u heeft toch nog? Wanneer komen ze dan weer?

Ondertussen heeft mijn orenfabriek ontdekt dat de epoxy de malletjes opeet. En dat is nou jammer, want na 5 á 6 keer gieten blijkt er steeds meer siliconenprut in de oortjes achter te blijven. Na enkele sessies is de mal overleden. Tja. Zo schiet het niet op met de productie, ik hol voortdurend achter de feiten aan en het project begint aardig uit de hand te lopen. Nog even en mijn orenfabriek moet op zoek naar een ware orenproductiemedewerker.

Toch zijn dit kleine logistieke probleempjes, het mag geen naam hebben. Wat pas echt zorgelijk is, is de moeizame start van het concertseizoen. Corona heeft het concertleven nog steeds stevig in zijn greep. Waar zijn al die zalen vol luisterende oren gebleven? Het is al maanden veel te stil voor musici en luisteraars. Mijn project ‘De stille luisteraar’ heeft daardoor een andere lading gekregen. Zittend onder die boom hoor je het ruisen van de wind en ontstaat het intense verlangen naar mooie concerten. Licht in onze zieltjes!

Lees meer >> | 421 keer bekeken

Tuin van mijn gedachten

Gisteren heb ik het beeld naar Galerie Honingen gebracht in Gouda. Na afloop even op een terrasje gezeten op de Markt. Bedrijvigheid, reuring, mensen om me heen. En dat was toch ook wel weer héél erg fijn!

 

Tuin van mijn gedachten

brons

hoogte 37 cm

oplage 8

 

Lees meer >> | 394 keer bekeken

Verwarring

De blauwe regen bloeit, er dwarrelen duizenden roze bloemblaadjes op het gras en er staan knalrode tulpen in de voortuin. Het is van een vrolijkheid alsof er niets aan de hand is. Soms kan ik er even niet bij. Als ik denk aan het verdriet en de diepe eenzaamheid onder ouderen dan ben ik in verwarring en draait mijn hart om. Afgelopen week fietste ik naar mijn atelier en hoorde hoempapamuziek. Er stond een groot draaiorgel voor de ramen van een verzorgingstehuis, ik schoot even vol.

Lees meer >> | 420 keer bekeken