Hieke Meppelink

Zielenvogeltje

Dit vogeltje uit het oude Egypte intrigeert mij. Afgelopen vrijdag zag ik het weer even in het Oudheidkundig Museum in Leiden. De oude Egyptenaren kenden een rijke en fascinerende dodencultuur. Het zielenvogeltje Ba werd meegegeven in het graf en kreeg het gezicht van de overledene. De Egyptenaren geloofden dat de ziel zo overdag uit het graf kon vliegen om geliefden te kunnen bezoeken en troost te brengen. 's Nachts moest het vogeltje weer terugkeren in het lichaam van de dode. Dat lichaam was belangrijk en werd goed geconserveerd en gebalsemd.

Lees meer >> | 684 keer bekeken

Handigheden

Ik hou van handen, de onuitgesproken taal van het gebaar. Ze maken contact, raken aan, strelen, communiceren, musiceren. Je kunt er veel mee zeggen. En - niet onbelangrijk - je kunt er mooie dingen mee maken. Handig!

Boetseren is wroeten met je handen in de klei. Maar nog voordat ik begon met boetseren namen handen al een belangrijke plaats in in mijn beeldende taal. Tijdens orkestrepetities gebeurde het steeds vaker: ik had een klein schetsboekje bij me en maakte tussendoor kleine schetsjes van de musici om mij heen. Ik vond het een heerlijke manier om de wachttijd te overbruggen en toch geconcentreerd te kunnen luisteren. Als soliste wordt je vaak in de wacht gezet en zijn er een heleboel andere zaken die tijdens zo’n orkestrepetitie ook gerepeteerd moeten worden. Ik bestudeerde dan al tekenend en al luisterend de handen van de orkestleden. Daarna werkte ik mijn tekeningetjes uit in het atelier. Handen zijn complexe dingen om te boetseren. Het hielp om goed te kijken naar mijn eigen handen en ik had tevens een paar afgedankte instrumenten op de kop getikt om te kunnen vasthouden. Elk instrument heeft zo zijn eigenhandigheden. Zo’n 12 jaar geleden leidde dit alles tot de serie ‘Handen van musici’.

Lees meer >> | 733 keer bekeken

Voorbereidingen

Het is altijd weer een race tegen de klok om de beelden op tijd gegoten te krijgen voor de nieuwe zomerexposities. Omdat er zoveel verschillende stappen nodig zijn is het een kwestie van goed plannen en op tijd voorbereiden. Want ná het creatieve proces volgen nog vele ambachtelijke stappen die ook veel tijd vergen. Mal maken, wasmodellen afboetseren, gietkanalen aanleggen, etc. Ik knijp in mijn handjes met bronsgieterij Flassh in Balk: zij gieten volgens een strak schema en hebben gelukkig nooit lange wachttijden.

Lees meer >> | 694 keer bekeken

Voortschrijdend inzicht

Als je beeldhouwt kun je soms toveren en maken wat je fantasie je ingeeft. Totdat de wetten van de zwaartekracht gaan gelden, dan blijkt er ineens veel minder te kunnen dan je aanvankelijk voor ogen had. Zo wilde ik de afgelopen maand de zee veranderen in lucht, maar de aarde vloot mij terug. Het was alsof de boodschap luidde: pas op, behoud de zee, wij mensen kunnen niet zonder water.

Lees meer >> | 715 keer bekeken

Wereldvrouw

Vanochtend rolde de wereld door de brievenbus. Zo plat als een dubbeltje. Afzender: een feestartikelenwinkel uit Heerde. De wereld een feest? Als ik de krantenkoppen moet geloven staat onze aarde momenteel in brand en is het vijf voor twaalf om te redden wat er te redden valt.

Lees meer >> | 749 keer bekeken

Licht en geluid

Vanmiddag het bos in geweest voor een nieuw kunstproject in wording. Het was er heerlijk. Het rook naar paddenstoelen en vergankelijkheid en het zonlicht op de bladeren zorgde voor een overweldigende kleurenexplosie. Maar het was gelijk ook heel nuttig, want ik heb een kleine proefopstelling gemaakt om het één en ander uit te proberen. Mijn atelier was de afgelopen week bezaaid met epoxycontainers, PU-harsen en kleine malletjes, mengbekers en poederpigmenten. De experimenten moesten nodig worden getest om inzicht te krijgen hoe ik straks verder ga met dit project.

Lees meer >> | 729 keer bekeken

Jakobsladder

Als er een ladder zou bestaan die een verbinding maakt tussen hemel en aarde, dan zou ik maar wat graag heen en weer willen klimmen. Gewoon om eens even een kijkje nemen. Zou het helpen? Zou het inzicht geven? Vanuit welk perspectief zou je dan naar de wereld kijken? En hoe keer je dan vervolgens weer terug op aarde? Zou je dingen anders doen?

Lees meer >> | 715 keer bekeken

Oog en oor

Wekelijks teken ik naar levend model bij het Westerdok, een inloopatelier in Amsterdam waar je vrij kunt werken met eigen materiaal. Altijd goede modellen en meestal korte standen van 10 à 15 minuten. Die tekensessies zijn mijn ‘vocalises’, maar dan voor het beeldhouwen. Het helpt me bij het aftasten van nieuwe ideeën voor nieuwe beelden en het bestuderen van vorm en anatomie.

Lees meer >> | 801 keer bekeken

Jubileum

Ik vier een klein intern feestje hier. Want ik realiseerde me bij het wakker worden dat ik vandaag 40 jaar zangeres ben. 

Precies 40 jaar geleden, op 9 juni 1979, zong ik het Pie Jesu in het Requiem van Fauré in de grote zaal van het Concertgebouw in Haarlem, tegenwoordig de Philharmonie geheten. Mijn zanglerares op het conservatorium, Erna Spoorenberg, vond dat helemaal nog niet zo'n goed idee. Te jong, te onervaren nog. Maar de dirigent van het Haarlems Jeugdorkest, Sam ten Velde, dacht daar heel anders over. Ja, een jong ding moest het zijn in dat Pie Jesu. Een puur, beetje naïef, kinderlijk en jongenssopraanachtig geluid had hij voor ogen. 

Nou, dat heeft hij geweten! Onwennig en groen als gras ging ik naar de repetities. En tijdens het concert ging het mis. Ik maakte bij een lange noot een telfout, puur van de zenuwen. Oh help!!! Paniek! Maar met een alerte zwiep redde de dirigent zijn jeugdorkest en jeugdsopraan van de ondergang. Na één maat stond de boel weer onder elkaar. Door het oog van de naald. Tjonge, wat zal die man een hartverzakking hebben gehad. Tot mijn verbazing vertrok hij echter geen spier. Grote grijns na afloop. Niks aan de hand joh, kwam toch goed? 

Ikzelf dacht daar heel anders over. Eenmaal in de solistenkamer kwamen de tranen. Voor mijn gevoel had ik het totáál verpest en lag mijn hele zangeressenbestaan aan diggelen.

Plotseling werd er op de deur geklopt. Daar stoof ineens niemand minder dan Coby Riemersma mijn kamer binnen. Ik kende haar niet, maar ze bleek een bekende zangpedagoge te zijn uit de regio Haarlem. Grote struise vrouw, mantelpakje aan, grijs knoetje in de nek en een grote handtas voor haar buik. Wat, tranen? Kind! Hoeveelste concert is dit? Je EERSTE? Och meid en dan treuren om die ene noot? Reken maar dat er nog velen zullen volgen. Hoort er allemaal bij hoor, gewoon door gaan.

En dat heb ik gelukkig gedaan. 

Lees meer >> | 824 keer bekeken

Buurpraatje

Zouden deze dametjes misschien Kaatje en Aaltje heten? Ze komen voor in een oud liedboekje uit Amsterdam en vormden een inspiratiebron bij het maken van dit nieuwe beeld. Buurpraatjes en andere dialoogliederen waren populair in de Gouden Eeuw. Met Camerata Trajectina zingen we ze regelmatig.

Lees meer >> | 779 keer bekeken