Voortschrijdend inzicht
Als je beeldhouwt kun je soms toveren en maken wat je fantasie je ingeeft. Totdat de wetten van de zwaartekracht gaan gelden, dan blijkt er ineens veel minder te kunnen dan je aanvankelijk voor ogen had. Zo wilde ik de afgelopen maand de zee veranderen in lucht, maar de aarde vloot mij terug. Het was alsof de boodschap luidde: pas op, behoud de zee, wij mensen kunnen niet zonder water.
Toch leiden juist dit soort beperkingen vaak weer tot nieuwe ideeën. Creëren is keuzes maken, mogelijkheden aftasten en verder bouwen. Ineens zag ik het voor me: verbindingen maken met de contouren van vogels. Want van alle wezens op aarde zijn zij toch de grootste meesters in het overwinnen van de zwaartekracht.
Mijn opdracht vordert gestaag. De afgelopen dagen heb ik met een engelengeduld de aardbol opengewerkt en de zeeën weggesneden. En dat was een spannend klusje. Voorzichtigheid was geboden, want de aarde mocht niet instorten. Het voelde als een ware Zen-meditatie: rust, concentratie en focus proberen te houden, niet teveel druk geven en rustig blijven doorademen. Diepe zucht van verlichting toen de laatste restvorm uitgesneden was. Gelukt! Gelukkig, niets gebroken. De vogelprofielen overbruggen nu de zeeën en verbinden de continenten met elkaar.
Naast deze aardbol zijn er deze week tien nieuwe losse vogeltjes ontstaan. Ze willen uitvliegen en rond de aarde trekken, de lente tegemoet, maar ze zitten nog gevangen onder een dikke laag rubber. Als de malletjes klaar zijn zullen ze zich vermenigvuldigen. Hoeveel vogels heeft de aarde nodig? Ik weet het nog niet, maar ik denk een flink aantal.
Een "wereldvrouw" gaat straks deze aardbol dragen. In vogelvlucht de wereld rond. Hoe nu verder? Eerst maar weer eens terugkoppelen naar mijn galeriehoudster en de opdrachtgever. Hoe denken zij over deze nieuwe wereld? Een nieuwe lente, een nieuw geluid.
