De Orenfabriek
Het idee was in een paar seconden geboren, maar de uitwerking heeft maanden geduurd. Zo gaat dat vaak met kunstprojecten. Najaar 2019 zag ik het voor me: ik wilde een ode maken aan het publiek. Ik wilde die zalen vol luisterende oren, die stille aandacht tijdens concerten, vertalen in een boom waarin heldere twinkelende oortjes zouden zweven. En ze moesten licht geven in het donker: glow in the dark. Symbool voor het gevoel dat je hebt wanneer je tijdens zo’n concert wordt opgeladen en ’s nachts nog zachtjes ligt na te gloeien in je bed. Concerten kunnen je soms zo beroeren. Het is alsof het licht weer even aangaat in je zieltje.
Zo ontstond het project ‘De Stille Luisteraar’, niet wetende dat corona kwam en het echt stil werd in de concertzalen. Inmiddels bungelen de lichtgevende oortjes in de grote catalpa boom in Beelden in Gees. Stilte, het ruisen van de wind, zingende vogeltjes.
De realisatie van dit project bleek behoorlijk wat voeten in de aarde te hebben. Inmiddels ben ik al versleten voor orenfetisjist en draait mijn orenfabriek overuren. Al maanden sta ik met een masker op epoxy te mengen in mijn atelier. Die epoxysessies zijn arbeidsintensief en het gaat tergend langzaam, want de oortjes moeten minimaal 2 à 3 dagen uitharden. In de beeldentuin is nu een kleine orenoorlog gaande, want de orendoosjes bij de kassa zijn regelmatig leeg en ze mogen niet uit de boom geplukt worden. Vooral de pastelkleurige oortjes blijken favoriet te zijn bij het beeldentuinpubliek. Wat, uitverkocht? Maar…. u heeft toch nog? Wanneer komen ze dan weer?
Ondertussen heeft mijn orenfabriek ontdekt dat de epoxy de malletjes opeet. En dat is nou jammer, want na 5 á 6 keer gieten blijkt er steeds meer siliconenprut in de oortjes achter te blijven. Na enkele sessies is de mal overleden. Tja. Zo schiet het niet op met de productie, ik hol voortdurend achter de feiten aan en het project begint aardig uit de hand te lopen. Nog even en mijn orenfabriek moet op zoek naar een ware orenproductiemedewerker.
Toch zijn dit kleine logistieke probleempjes, het mag geen naam hebben. Wat pas echt zorgelijk is, is de moeizame start van het concertseizoen. Corona heeft het concertleven nog steeds stevig in zijn greep. Waar zijn al die zalen vol luisterende oren gebleven? Het is al maanden veel te stil voor musici en luisteraars. Mijn project ‘De stille luisteraar’ heeft daardoor een andere lading gekregen. Zittend onder die boom hoor je het ruisen van de wind en ontstaat het intense verlangen naar mooie concerten. Licht in onze zieltjes!
