Hieke Meppelink

In mijn atelier is het weer de gebruikelijke chaos: moddersporen op de vloer en overal sjorbanden, steekkarretjes, sokkels, dekens, kussens en andere verpakkingsmaterialen. Kleine spinnetjes zoeken naarstig hun weg. Ze dachten te kunnen overwinteren in de oksels van mijn beelden, maar dat gaat mooi niet door. Elk seizoen is dit een terugkerend gegeven: in de herfst gaan de beeldentuinen dicht en worden de buitenexposities afgebroken. Hoewel het mooi weer was leek het alsof de beelden dit jaar zwaarder wogen dan anders. Het was zweten geblazen bij deze nazomerse temperaturen. Opruimen, schoonmaken, want een volgende winterexpositie in Limburg dient zich alweer aan. Zal ik een verhuisbedrijfje beginnen?

Helaas is er tijdens het transport wat schade ontstaan: de fundering van de dirigent bleek in de Boedelbak kapot te zijn getrild, hij staat nu niet meer stevig op z’n voeten. En dat kan toch niet de bedoeling zijn, dirigenten behoren de rots in de branding te zijn. Het is gelukkig herstelbaar, maar wel weer een herfstklusje. Een heitje voor een karweitje zeiden we vroeger.

Deze ochtend begon met het wassen van oren, ook zo’n leuk klusje. Muziekje aan dan maar. Het kunstwerk Ode aan de Stilte heeft een half jaar rondgedobberd in de vijver van Beelden in Gees en bevat een dikke laag alg en herfstbladeren in de oorschelpen.

De ergste modder is nu van de sokkels. De natuur is een wrede sloper, mijn beelden hebben LT&C nodig: Love, Tender & Care. Het Belgisch hardsteen krijgt een laagje steenolie en de bronzen beelden worden schoongemaakt, vogelpoep en kalkresten worden verwijderd en ze worden weer eens goed in de was gezet, zodat het brons weer mooi gaat glimmen. Fijn werkje, het atelier ruikt naar koffie en verse boenwas.

Een wonderlijk verschijnsel blijft het veranderlijke patina. Door de diverse weersinvloeden kan het oxideren soms verrassende cadeautjes geven. Vooral in beeldentuinen die dichtbij zee liggen ontstaat er aan het eind van het seizoen een groener patina door de zilte zeelucht. Toch is het omgekeerde helaas ook waar: dan zakt de intensiteit van de kleur in, ontstaan er vreemde verkleuringen en zit er niets anders op dan zandstralen en opnieuw patineren. Ik denk dat ik volgende week meer weer eens een ritje ga maker naar meesterpatineur Jordi bij bronsgieterij Flassh.

Het hoort er allemaal bij. Herfstkarweitjes. Blaadjes rapen, beelden poetsen.