Under construction

Een tijdje terug probeerde ik geluk te maken. Maar het is mislukt, want geluk liet zich niet vangen. Het gaat zoals het gaat.

Het moest een beeld worden waar je blij van zou worden. Een Allegorie op Geluk. En als je er dan langs zou lopen, dan zou je je toch heel even opgetild voelen, zo hoopte ik. Gewoon een kleine bemoediging, een handkus, een gelukswens.

In de opera de Triomferende Min van Hacquart zingen Vrede en Geluk een duet met elkaar. Ze zingen de proloog en daarmee wordt de toon van de opera gezet. Om gelijk daarna los te barsten in allerlei intriges, schermutselingen en ruzies. Want zonder heftigheden geen drama, daar is het per slot van rekening een opera voor.

So far so good, met al deze ingrediënten nog vers in mijn geheugen begon ik te bouwen aan het beeld. Ik had de juiste voorwaarden geschapen. Dacht ik. Het staketsel was gelast, model Florence was langs geweest voor de eerste verkennende poses. Gretig stond het geluk in de steigers.

Toen sloeg het noodlot toe. De plotselinge dood van een goede vriend keerde het tij. Wat nou geluk? Het leven kent soms bizar harde wendingen. Het gaat zoals het gaat.....

Een half jaar lang stond geluk te verpieteren in een hoekje van het atelier. Het leven rolde voort, er kwamen andere dingen op mijn pad. Er ontstond een andere innerlijke behoefte tijdens het boetseren. En dus ontstonden er andere beelden.

Toch rammelde geluk na een tijdje weer aan de atelierdeur. Afgelopen week dacht ik ineens: ik moet dat staketsel van geluk gewoon ombuigen naar iets anders. De haakse slijper erin! En zo geschiedde: het werd een andere stand, een andere beweging. Hoe het beeld gaat heten weet ik nog niet precies. Iets met verlangen of zo. Of misschien wel gewoon "flow". Go with the flow!

Het gaat zoals het gaat.