Hieke Meppelink

Mozart

Het vroege zonlicht trilt in de cypressen,
Drijft als een blonde schaduw over ’t gras
En stroomt, huiv’rend in het hooge vensterglas,
In ’t blank boudoir der grijzende comtesse.

Dezelfde dag moest steeds opnieuw gebeuren,
- Hoor den gekooiden vogel boven haar -
Weer buigt haar witgepoederd kapsel naar
’t Borduurwerk van verguld en bonte kleuren.

Op ‘t zelfde uur wordt iemand ingelaten
Die zwijgend buigt en voor ’t klavier zich zet,
En uit het oude hart van ‘t zwak spinet
Waait de verwelkte geur van een sonate.

Zij volgt zijn handen langs de gele toetsen,
- De thema’s keeren telkens weer terug -
En ziet door ‘t zijraam de oprijlaan, de brug,
De wandelaars, de miniature koetsen.

Gedicht: Martinus Nijhoff

De 19-jarige Mozart schreef in 1776 de Litaniae de venerabili altaris sacramento KV 243. Een bijzonder stuk met in elk deel de terugkerende woorden: miserere nobis.
Gisteren hebben we het uitgevoerd in de Doopsgezinde kerk in Haarlem. In het koor zag ik tot mijn verbazing allemaal jonge koppies: het bleek een samenwerkingsproject te zijn met het kamerkoor van de Vrije School in Haarlem. Leerlingen in de leeftijd van 16 tot 18 jaar mochten meezingen met het Haarlemse Bach Ensemble en stonden vol overgave te zingen, de meesten uit het hoofd. Het was behoorlijk kneden, vertelde dirigent Mark Lippe. Maar wat een prachtig resultaat! De jonge stemmen gaven een zilver randje aan de koorklank. En dat is wat mij enorm kan ontroeren: dat het estafettestokje op zo’n manier weer wordt doorgegeven aan een jongere generatie. De wereld is al hectisch genoeg. Ze gromt, ze graait, ze zuigt, ze blaast, om maar eens met Wende Snijders te spreken. En dan is er ineens een oase, zomaar op een zaterdagmiddag in de binnenstad. Mozart verbindt, het is muziek die je aanraakt en waar je stil van wordt vanbinnen. Als je dat op je 16e mag ontdekken, ja… dan ben je een gelukkig mens.
Miserere, miserere, miserere nobis.

Titel beeld: Kyrie eleison
Materiaal: brons